What goes up, must come down

Vanmorgen vroeg uit te veren want ik had zo'n 29km voor de boeg waarin ik 2000m moest afdalen naar de Aosta-vallei. De weergoden waren me terug ongunstig gezind. Ze is aangekomen in de mist, we gaan haar laten vertrekken zoals ze is aangekomen moeten ze gedacht hebben. Ik zag echt geen hand voor ogen en vond de gele pijlen zelfs niet. Ik heb dan maar het zekere voor het onzekere genomen en ben langs de autobaan gegaan het eerste stuk, wat toch een flinke omweg betekende. Na zo'n 200m stond ik al in la bella Italia. Ik zag er toen niet veel van maar later op de dag ervaarde ik wel wat dit betekende. Waar de Zwitsers wat gereserveerd zijn en niet snel goedendag zeggen, vlogen de ciao's, salve's en buongiorno's me nu om de oren. Hartverwarmend en net wat ik nodig had want elke spier in mijn lijf lijkt pijn te doen na die afdaling. Nadat ik mijn eerste pizza achter de kiezen had was het snel bedje in.