Alleen zijn

Welmoed, je vroeg me of ik me wel eens alleen voel op mijn tocht. Ik moest aan die vraag denken toen ik vandaag uren op een rots zat/lag naast een stromend riviertje. Toen ik daar naar de wereld om me heen zat te kijken ( prachtig landschap met een straalblauwe lucht, omringt door bergen die deels nog bedekt zijn met sneeuw en watervallen die naar beneden stromen) besefte ik dat ik nooit alleen ben. Als je een tijdje stilzit op een plekje in de natuur, merk je dat je omgeven bent door leven. Soms is dat speels leven in de vorm van een vogeltje dat vrolijk over de stroom lijkt te dansen of een bergmarmot die nieuwsgierig komt piepen. Soms is dat heel kleurrijk leven in de vorm van de bloemenpracht die in de wind wiegt, soms is het ook een beetje lastig leven in de vorm van die altijd maar terugkerende vlieg:-), maar leven is er altijd. In de mensenwereld bestaat mijn gezelschap, op dit dagje vrij, uit de paters van het klooster die iedereen vriendelijk lachend onthalen, de vriendelijke Fransman vanmorgen aan de ontbijttafel, die een gids vliegvissen bleek te zijn op de Sechellen ( not the worst job in the world), de Zwitserse medepelgrim die 5 dagen net hetzelfde heeft gestapt als ik maar die ik nu pas tegenkom, ... Conclusie: ik voel me niet echt alleen maar dat betekent niet dat ik de vele lieve schatten die ik heb in mijn leven niet mis. Ik wou dat ze dit konden zien!