De pelgrim en de vluchteling

We verblijven op een bijzondere plaats met een speciaal verhaal vandaag. De Ostello tre corone in Calendasco. Het is een herberg die wordt uitgebaat door een Engelse lerares, haar Italiaanse man en hun zoon en dochter. Enige tijd geleden werden ze vriendelijk verzocht door de hoofdcommisaris van de politie (lees gedwongen) om vluchtelingen onder te brengen in hun herberg. Dit betekent dat ze hen onderdak moeten geven, eten, Italiaanse les en dat ze aan de slag worden gezet als maatschappelijke werkers om o.a. de medische zorg in orde te maken voor de vluchtelingen. Geen makkelijke taak waar ze geen opleiding voor kregen maar waar ze zich met hart en ziel voor inzetten. Ze verdienen hier niets aan. Ze krijgen 30 euro per dag per vluchteling en daar moeten ze hen mee voeden, kleden, zakgeld van geven, de verwarming van betalen ( in de winter spreken we van temperaturen van rond de min 20), enz. Hun andere klanten verliezen ze door deze situatie. Gezinnen willen niet verblijven in een plaats waar er 20 Afrikaanse mannen rondlopen. Pelgrims zijn anders, vertelde onze gastvrouw ons. Zij zijn gelukkig veel meer openminded. Net nadat we hier toekwamen vandaag kwam er een groep nieuwe vluchtelingen toe en dit onverwacht. Mannen die op een boot waren overgekomen die gekapsijst is en die mensen hebben zien verdrinken. Al dit maakt me zeer nederig. Ik zie hier veel moed. Moed van al deze mensen die naar hier zijn gekomen om een nieuw leven op te bouwen, die vaak verschrikkelijke dingen hebben meegemaakt en geen idee hebben van wat de toekomst brengt. Heel veel moed van de familie die voor hen zorgt en die daardoor hun eigen droom in duigen ziet vallen. De vluchtelingen en de 2 pelgrims kwamen hier vandaag allemaal toe met weinig bezittingen. Maar de pelgrims hebben allebei (ik ben nog steeds in het gezelschap van Paul) een thuis en heel wat meer kleren dan in hun rugzakken past. De pelgrims gaan morgen weer op pad en weten welke richting ze uitgaan (op de weg maar ook in het leven). De vluchtelingen zullen hier maanden moeten blijven in afwachting van hun visum (of deportatie) en weten niet wat de toekomst hun zal brengen. Wat maakt dit weer zoveel zaken relatief. Mijn leven lijkt me opeens wel zeer licht en zorgeloos. Het enige waar ik vandaag over te klagen heb is een paar muggenbeten:-). Een grote pietzak dat ben ik!