Trots en pijn

Ik ben supertrots op mijn zusje!  Zonder training is ze er in geslaagd om zondag 24 km, gisteren bijna 30 km en vandaag weer 24 km te stappen.  En dat met een reuzeblaar op haar klein teentje ( ze heeft precies een dubbele kleine teen nu:-), pijnlijke spieren en angst voor een zonneslag.  Ze vertelde me daarstraks dat ze de komende dagen niet meer dan 20 km wil doen want anders is het geen vakantie meer.  Ik vrees dat ik haar te ver heb meegesleurd in mijn pelgrim-enthousiasme :-).  Morgen doen we het dus kalmer aan.  Ook voor mij een goed idee want ik sukkelde vandaag met een pijnlijke voet.  En zo kom ik op het 2e onderwerp: pijn.

Waarom vergeet een mens pijn zo snel?  Omdat we anders zovele zaken nooit meer zouden doen, dat is duidelijk:-). Ik was de pijn van de vorige Camino's weer helemaal vergeten.  Enkel de mooie herinneringen zijn overgebleven.  Niet de krampen in de voeten, de stijve spieren, de pijn  op de schouders van het dragen van de rugzak, de pijn in de onderrug, de kleine blessures.  Helemaal weg waren die herinneringen.  En ik heb ze dus ook niet gedeeld met Wendy.  Arme ziel.  Ze ontdekt het nu allemaal uit eerste hand .

Naast deze pijntjes hebben we al 3 prachtige dagen achter de rug.  We liepen door prachtige landschappen in een stralende zon. Het was ook super fijn om Angela terug te zien.  Er werden heel wat leuke herinneringen opgehaald en nieuwe gemaakt. Zij heeft ons vanmorgen verlaten omdat haar tempo toch serieus hoger moet liggen.  Ze heeft 7 dagen om iets meer dan 200 km te stappen en dat vraagt een iets andere vitesse dan die van de 2 vakantiegangers.   "Chacun son chemin" zegt men hier en dat is precies goed.