Slapen bij de paterkes

Na een dagje flink stappen (Bert heeft samen met mij +/- 28 km afgelegd ondanks zijn schouderbelessure, chapeau!) lijken we in de film 'In the name of the Rose' te zijn beland.  We bellen aan bij de abdij van Leffe en spijtig genoeg is het niet Sean Connery die de deur voor ons opent maar een personnage uit een andere film, brother John van Robin Hood :-).  De ronde, vriendelijke pater gaat ons heupwiegend in zijn witte pij voor naar onze kamertjes (gedaan met de romantiek, hier moeten we apart slapen).  Hij leidt ons door allerlei kleine deurtjes, door naar boenwas ruikende gangen uiteindelijk de trappen op naar 2 kleine maar zeer verzorgde kamertjes.  De sfeer in de abdij is er een van seriniteit en rust.  Een rust die alleen wordt onderbroken door een piepende deur en het luiden van de klokken.  De paters lijken door de gangen te zweven in hun witte pijen en tijdens de verschillende diensten waarop we worden uitgenodigd zingen ze met toonvaste stem de meeste gebeden. Het lijkt ons allemaal een beetje surreëel.  Een beetje later ontmoeten we nog een filmfiguur, de klokkenluider van Notre Dame.  Louis is kaal, heeft nog 1 goede tand in zijn mond staan, heeft bloeddoorlopen ogen en een rond buikje onder zijn versleten T-shirt.  Maar hij blijkt wel een schat van een man te zijn die onmiddellijk extra plaatsen aan tafel dekt als hij verneemt dat we ook te gast zijn bij de paters.  Zelf komt hij er al 30 jaar om te bezinnen.  Ook de paters lijken veel wereldser als we ze van dichtbij bestuderen.  Onder hun pijen dedecteer ik jeansbroeken en gsm's.  En tijdens de afwas de volgende morgen blijken het zeer lieve mannen te zijn met een bijzonder gevoel voor humor.  Slapen in de abdij van Leffe, een bijzondere ervaring!