Schaduwen
29 juni 2014 - Bex, Zwitserland
De derde de dag is bijna altijd de zwaarste dag in het leven van een pelgrim. De spieren doen nu heel erg pijn en de vermoeidheid slaat toe. Als ik als psychotherapeute met cliënten aan de slag ga gaan, wordt dit de dag om aan schaduwwerk te doen. Als een mens pijn heeft zijn het niet zijn mooie, vrolijke stukken die naar boven komen, maar de stukken die begraven zijn in de donkere grotten van het onbewuste. Zo kwam mijn zielepootje vandaag heel erg naar boven. Ik had vannacht al medelijden met mezelf toen ik de regen op het dak hoorde pletsen. Toen ik erin rondstapte kwam dat stukje terug piepen (terwijl het allemaal best meeviel, het waren geen zware buien). En toen ik de weg kwijt geraakte was ik helemaal een echt slachtoffer. Ook iets interessants om mee te werken met cliënten. Als je de weg kwijtgeraakt, ben je letterlijk en figuurlijk even het noorden kwijt. Dat doet heel wat met een mens. Ze mogen dan wel niet rondlopen met een I-phone met google-maps, zoals ik (ik ben een moderne pelgrim geworden :-)) want dan is die angst snel weer weg. Ook mijn draak is komen piepen vandaag. De pijn in mijn schenen en het slechte weer gingen me er wel niet onder krijgen, verdomme. Ik werd kwaad en dat gaf me juist de kracht om door te gaan. Interessant die schaduwen.
Vanavond logeer ik in het klooster van La Pelouse, een modern klooster waarin zo'n 40 nonnetjes verblijven. Ik werd uitgenodigd op de vespers en ik moet zeggen dat het gezang van de zusters me erg raakte. Ik schrok wel van een stem die opeens uit de boxen kwam om het gebed voor te zeggen, beetje Big Sister is watching you .-). Bij het avondeten werd ik vergezeld door zuster Marie-Christine, de zuster wiens beurt het was om de gasten te onthalen en Marie, een vrouw uit Madagascar die hier verblijft om te achterhalen of ze non wil worden of niet. Met ons 3'en hebben we een zeer geanimeerde discussie gehad over roepingen, geloof en de therapeutische kracht van wandelen. Zij hebben mij stof tot nadenken gegeven en ik hen blijkbaar ook. Marie kwam me net vragen waar ze info kan vinden over de Via Francigana, naast God roept de weg haar nu ook:-).
Ik vertrek op reis en zal pas na een aantal weken je reisverslagen kunnen lezen. Toch neem ik je in mijn hoofd mee op reis en hoop dat jij nog veel innige ervaringen mag op doen! Lieve knuffel en geniet van deze unieke kans x
In de regen lopen is nooit leuk om te vertrekken maar als je start blijkt dat allemaal wel mee te vallen.
Dan is er trouwens de meeste zuurstof in de lucht.
Heb je genoten van de Vespers, prachtig he.
Soms komt een mens intressante mensen tegen op de reisweg door het leven.
Wij sturen vanuit Belgie alvast de zon in jullie richting.
Veel stapgenot
geniet van elke meter die je met jezelf onderweg bent.
Groetjes jan
In de regen lopen spoelt je ziel remember !
Je kijkt iets minder ver, blijft iets meer rond en korter bij jezelf kijken,
misschien zelfs licht gebogen om je zelf onbewust beter te zien in de plassen die als spiegels je ziel belichten!
T'zal bij u toch maar wat motregen geweest zijn hè ;-) ;-) effe resetten en hopsaké!!!!
Superchrissie.....
Wat gek, ik kwam vandaag ook een schaduw in mezelf tegen :-)
Go and have fun en weet dat na de regen altijd de zonneschijn weer verschijnt.
Hugs
Miek
Geniet van al dat prachtige onderweg, dan vergeet je mischien
de pijnen en ongemakken.Heel veel sucses.
Groetjes . Frida vriendin van Liliane & Theo
Ik kan volledig met je meevoelen op je tocht naar Rome, ikzelf ben een aantal jaren terug alleen naar Compostella gefietst en zitten inderdaad eenzame dagen in de regen tussen. Ik duim voor je en zal met spanning je blog van je tocht nar Rome volgen. tot binnenkort.
U zal zien en voelen dat de weg interresanter is en zal geweest zijn dan het doel nog veel ontdekkingen in en rond u volhouden