Perspectief

Wat me hier zo opvalt in de Po-vlakte is dat het perspectief helemaal anders is dan in de bergen. Het is hier plat, platter dan plat. Leuk voor de spiertjes maar ik ben plots het overzicht kwijt van waar ik naartoe ga. In de bergen kon ik al op ruime afstand zien waar de weg me naartoe bracht. Dit doet me denken aan iets dat ik meekreeg in mijn opleiding als IV-therapeute : de metapositie. Als je de metapositie inneemt ga je figuurlijk op de top van de berg staan en kijk je vanop afstand naar je leven. Door afstand te nemen worden de zaken kleiner, minder beangstigend, minder belangrijk. Door op deze tocht te gaan doe ik dat. Ik neem even afstand en kijk waar ik vandaan kom, wat ik allemaal heb meegemaakt en gedaan en ik kijk waar ik naartoe wil. Hier op de vlakte is dat overzicht er letterlijk niet meer. Ik zie de dorpen pas als ik ervoor sta, ze komen soms wat op me afgesprongen. En de wegen kan ik niet meer al vanuit de verte zien. Het is nog meer zoeken, meer rekenen op mijn intuitie. Met dat laatste heb ik vandaag volop geexperimenteerd. Als de weg niet duidelijk was, volgde ik mijn gevoel. Resultaat: ik ben vandaag voor de eerste keer in de voorbije week niet verloren gelopen. Net als vertrouwen gaat dit mee in mijn rugzak.
Vandaag logeer ik trouwens op een bijzondere plek, de abdij van Sant Albino, volgens de legende opgericht door Karel De Grote en een bekende pleisterplaat voor vele pelgrims in de middeleeuwen. Velen hebben hier rust gevonden na een dag stappen, net zoals ik vandaag. Het onthaal was super hartelijk en onderweg hiernaartoe werd ik vriendelijk aangesproken door, jawel een vriendin van het genootschap. Zouden ze een tamtam hebben om elkaar te verwittigen? :-)