Helemaal van de kaart

De dag begon met een mooie klim naar iets meer dan 1200m.  Dit resulteerde in een wondermooi uitzicht over de Apennijnen, echt prachtig.  Na terug gedaald te zijn moest ik kiezen.  Een stuk langs de weg, en dan verder afdalen (een route die beschreven stond in mijn gids), of een klim naar boven, naar een kapel en dan door een poort naar Toscane wandelen.  Ik koos voor optie 2.  Een fout bleek later J.  In het begin kon ik netjes de pijlen volgen maar op een bepaald moment waren deze verdwenen. Toen ik in mijn gids keek, bleek dat er van deze route geen beschrijving te vinden was en ook de kaart in het boekje gaf geen enkele indicatie van waar ik was.   Vertrouwen Tonia, dacht ik, heb vertrouwen.  Op een bepaald moment waren de pijlen er terug, oef.  Maar de namen van de dorpen waar ik doorging, gaven nog steeds geen indicatie van waar ik was. Voor iemand die ongeveer een 1000m moest zakken, moest ik ongelooflijk veel klimmen.  De zon brandde en aan mijn watervoorraad van 2,5 liter kwam ook al snel een einde.  De dorpjes leken allemaal uitgestorven, ik vond niemand om iets aan te vragen.  Op een bepaald moment vond ik dan toch een kaart aan een rivier maar deze leek me te zeggen dat ik nog niet in de helft van mijn tocht was.  Ik was vertrokken om 7u en het was op dat moment 3u.  Mijn vertrouwen begon toch wat te slinken.  Gelukkig was er in het volgende dorp een man die me een fontein wees.  Dat probleem was al van de kaart.  De pijlen wezen naar een weg stijl omhoog.  Dat zag ik echt niet meer zitten op dat moment dus ik besloot een eindje lang de weg te gaan.  Een beetje verder zag ik een aantal mensen in een tuin zitten.  Toen ik hen vroeg of ze een kortere weg naar Pontremoli kende, bood een van de mannen me aan om me een lift te geven tot 5km voor de stad.  Mijn reddende engel voor de dag bleek een zakenman uit Milaan te zijn die een 2e huis had in de bergen.  Een zeer sympathieke man die me wat meer uitleg gaf over de streek.  En zo was ik dan