De Franse parlez

Ik kom niet veel mensen tegen deze dagen (soms zie ik uren en uren niets op 2 benen rondlopen).  Maar als ik mensen tegenkom praten ze wel allemaal.  Het minimum dat er hier wordt gezegd is een simple "bonjour".  Iedereen, jong en oud zegt bonjour.  Fijn is dat wel.  Ik ben dat met mijn stadsmentaliteit niet echt gewend.  Voorbijgangers wensen me ook vaak "bon courage" als ze me met mijn rugzak voorbij zien puffen.  Als ik mannen in de categorie 60+ tegenkom dan kan ik er bijna mijn leven op verwedden dat ze meer te zeggen hebben dan "bonjour". Zij hebben bijna altijd een of ander verhaal over een pelgrim die gepasseerd is, aangevuld met hun eigen heldenverhalen.  Nadat ze hun eigen parlez'tje hebben kunnen doen komen de vragen : "Ben je alleen?", "Waar ben je vertrokken?", "Ga je helemaal tot Compostella?".  Na mijn antwoorden wordt er dan meestal een grijze wenkbrauw opgetrokken of gaat er 1 mondhoek de hoogte in.  En dan komen de blessureverhalen.  Ik voel me soms een dokter zoveel medische informatie delen ze met me :-). Allemaal redenen waarom zij zo'n tocht niet kunnen ondernemen.  Als afsluiter krijg ik dan altijd een warme lach en nog een "bon courage". Ik hou er wel van, van de babbeltjes hier :-)