Emoties

Nog 150 km te gaan tot Finnestera en 62 tot Santiago. Iedereen beseft dat het de laatste dagen zijn en dat brengt heel wat emoties met zich mee.  Ik heb vandaag heel wat kwade en geïrriteerde mensen gezien.  Op deze laatste 100 km stappen er ineens heel wat nieuwelingen mee ( als je laatste 100 km stapt krijg je ook een attest in Santiago en dit is zeer populair).  De nieuwelingen worden spottend "toerist" genoemd door de pelgrims die al een stuk langer onderweg zijn.  Het feit dat ze met lichte rugzakken of zonder rugzak stappen en dat vaak met busjes worden gedropt werkt enorm op de zenuwen van de die-hards.  Heel wat mensen ervaren opeens stress en zijn bang geen slaapplaats meer te kunnen vinden. Ik kijk dit allemaal een beetje met lede ogen aan want een slaapplaats vinden is echt geen probleem en nieuwe mensen brengt weer wat nieuwe conversaties met zich mee.

Ik merk ook dat heel wat mensen nu gefocussed zijn op de levensvragen die ze hier graag beantwoord willen zien.  Wat wil ik doen met de rest van mijn leven?  Wil ik in de relatie blijven waar ik nu inzit? Geef ik mijn job op of niet? Hoe overwin ik die of die angst?  Zal ik me nu eindelijk eens gaan settelen of wil ik verder rondzwerven? ....  Ik zie hier heel wat fronsende hoofden en iedereen is wat stiller dan anders.  En ik?  Ik heb al een tijdje geleden een antwoord gekregen op enkele van mijn vragen en het besef dat veel van mijn vragen een levenswerk zijn dus ik kijk rustig rond, observeer en geniet.